Naar een model voor pensioencommunicatie

In dit paper worden de communicatiedoelen besproken die pensioenuitvoerders volgens de wet moeten realiseren. Op basis van een analyse van hoe die doelen in de praktijk terugkomen en via welke media dat gebeurt. De ambitie van de onderzoekers is een omvattende visie op pensioencommunicatie te ontwikkelen. Daarbij is voor de vraag naar de doelen gebruik gemaakt van een functionele analyse als methode, aangevuld met inzichten uit de Media Synchronicity Theory voor de vraag naar de match tussen media en doelen.

De analyse leidt tot de conclusie dat pensioenuitvoerders een ontzagwekkende hoeveelheid doelen (433) voor pensioencommunicatie proberen te realiseren. De onderzoekers onderscheiden zes hoofddoelen die de overheid oplegt aan de pensioenuitvoerders. Ze stellen voor er twee te schrappen. Het uiterst relevante doel ‘nagaan of het te verwachten pensioen voldoende is’ zou volgens de onderzoekers niet verplicht aan de pensioenuitvoerder opgelegd moeten worden.

Daarnaast stellen zij voor het pensioenvergelijkingsdoel niet verplicht op te leggen aan de uitvoerders, maar via een onafhankelijke actor te realiseren. Wat betreft de media voor pensioencommunicatie is de conclusie dat te veel doelen tegelijkertijd door verschillende verplichte media worden nagestreefd. Zo blijft het voor de deelnemer onduidelijk met welke vraag hij bij welk medium moet zijn. De onderzoekers presenteren een zuinig model voor pensioencommunicatie, met een scherpe afbakening tussen Pensioen 1-2-3, digitale pensioentools, mijnpensioenoverzicht en de ‘mijnomgeving’ van de uitvoerder. Het uniform pensioenoverzicht (UPO) is in dat model overbodig geworden.