Het huidige pensioenbeleid verwacht van werknemers dat zij tot op hogere leeftijd doorwerken, ongeacht hun gezondheidstoestand. Om te kunnen beoordelen of langer doorwerken mogelijk is, is inzicht nodig in zowel individuele als werkgerelateerde voorspellers (“predictoren”) van vervroegde uittreding uit de arbeidsmarkt (VUAM). Het bestaande onderzoek naar predictoren is gericht op oudere werknemers in het algemeen, maar niet specifiek op oudere werknemers met gezondheidsbeperkingen. Het doel van ons onderzoek is deze lacune op te vullen. Onze gegevens komen van het cohort dat is gestart in 2013 in de context van de landelijk representatieve Longitudinal Aging Study Amsterdam (leeftijden 55-64, n-1023), met vervolgmeting in 2016. Wij hebben deelnemers met betaald werk geselecteerd die ten minste één chronische ziekte en/of een score onder de mediaan op een lichamelijke prestatietest hadden, en die bij de vervolgmeting nog niet de AOWleeftijd hadden bereikt (n=297). Na drie jaar was 22,9% gestopt met betaald werk. Het verlenen van mantelzorg, een groot sociaal netwerk, een lage zelfwaardering en een laag opleidingsniveau
waren voorspellers van VUAM. Doorzettingsvermogen (een aspect van eigen-effectiviteit), herhalende bewegingen en variatie in activiteiten tijdens het werk toonden een (bivariate) samenhang met VUAM maar werden niet in het multivariate predictie-model geselecteerd. Onze resultaten suggereren dat VUAM bij oudere werknemers met gezondheidsproblemen voorkomen zou kunnen worden door hun zelfwaardering en eigen-effectiviteit te versterken, voor mantelzorgers de arbeidsvoorwaarden aan te passen, sociale contacten op het werk te bevorderen, de variatie in werkactiviteiten te vergroten, en herhalende bewegingen tijdens het werk te minimaliseren.