In december 2020 heeft de Nederlandse regering een pensioenwet gepubliceerd waarin de belangrijkste kenmerken van een hervorming van de Nederlandse bedrijfspensioenen worden uiteengezet. Een belangrijk kenmerk is dat deelnemers aan het nieuwe pensioencontract niet langer pensioenaanspraken opbouwen, maar een aandeel verwerven in een collectief vermogen. Verder moet elk pensioenfonds een deel van het collectieve vermogen reserveren als solidariteitsbuffer die kan worden gebruikt voor vermogensoverdracht tussen generaties.

Een belangrijke vraag is: wat zijn optimale beleggings- en allocatieregels voor het nieuwe Nederlandse pensioenstelsel? De standaardresultaten over optimale investeringen en risicodeling voor pensioenfondsen met betrekking tot lifecycle-investeringen zijn vrij specifiek voor de keuze van ‘standaard’ power utility functions (of CRRA-utility) en weerspiegelen mogelijk niet de wens voor een ‘eerlijke’ verdeling tussen generaties.

We willen optimale allocatieregels in het nieuwe Nederlandse pensioenstelsel analyseren door meer algemene (“gewoontevormende”) utility functions te bekijken, waarbij de uitnutting door elke generatie expliciet wordt vergeleken met het opgebouwde pensioenkapitaal van vorige generaties. Bijvoorbeeld: hoe beïnvloedt het opnemen van ‘intergenerationele benchmarking’ in de utilityspecificatie de regels voor optimale risicodeling voor pensioenfondsen? En wat zijn de voordelen van intergenerationele risicodeling voor pensioenfondsen gezien deze uitgebreide utility functions? Verder willen we een volledig levenscyclusperspectief nemen, waarbij we expliciet rekening houden met menselijk kapitaal en huisvesting (en arbeidsinkomensrisico en huizenprijsrisico) bij het analyseren van de implicaties voor optimaal pensioensparen en beleggingsgedrag.

Lees hier alle publicaties van dit project.