De pensioengerechtigde leeftijd is gekoppeld aan de levensverwachting in Nederland. Een hogere pensioengerechtigde leeftijd, impliceert een groter deel ouderen in de beroepsbevolking en meer mensen die arbeidsongeschiktheidsuitkeringen claimen, ongeacht hoeveel de levensverwachting stijgt. Bovendien betekent een hogere wettelijke pensioenleeftijd, aangezien de duur van de uitkering loopt tot de wettelijke pensioenleeftijd, meer tijd in de arbeidsongeschiktheidsregeling en hogere uitkeringskosten.
Alblas en Koot (2014) en Dillingh et al. (2018) voorspellen het effect van een hogere pensioenleeftijd op het aantal arbeidsongeschiktheidsuitkeringen en de totale kosten van uitkeringen in de algemene bevolking van ouderen. In deze studie richten we ons op de oudere beroepsbevolking (“ouderen”) die ziek genoeg zijn en beoordeeld op invaliditeit. Aangezien een hogere pensioenleeftijd meer uitkeringsaanspraken impliceert of voordelen claimt voor een langere duur, analyseren we in welke mate de ouderen die ziek zijn in staat zijn om met hun gezondheidsproblemen om te gaan en toch hun resterende werkcapaciteit blijven gebruiken in plaats van de (volledige) voordelen te eisen.
Onze studie bestaat uit drie delen. In het eerste deel vergelijken we het aantal gewerkte uren tussen een oudere leeftijdsgroep (60-64) en een jongere leeftijdsgroep (55-59) met een lagere en hogere gezondheidsstatus. In het tweede deel analyseren we hoe de oudere en jongere leeftijdsgroepen verschillen in hoe ze reageren op de financiële prikkels om de werkinspanning te vergroten, om te concluderen in welke mate een hogere pensioenleeftijd de arbeidscapaciteit van ouderen beperkt die zijn beoordeeld op een handicap. In het derde deel analyseren we de heterogeniteit in het effect van een hogere wettelijke pensioenleeftijd met betrekking tot de gezondheidstoestand en arbeidsmarktkenmerken om de risicogroepen te identificeren die minder snel de stijgende pensioenleeftijd aankunnen.
