Het delen van langlevenrisico

De levensverwachting is de afgelopen decennia gemiddeld flink toegenomen. Wanneer pensioenfondsen en verzekeraars uitrekenen hoeveel geld er nu nodig is om mensen straks levenslang een bepaald pensioeninkomen te kunnen bieden, proberen ze toekomstige overlevingskansen zo goed mogelijk in te schatten. Omdat het onmogelijk is om toekomstige sterftekansen perfect te voorspellen, worden deze inschattingen regelmatig bijgesteld. Als het opvangen van dit zogenaamde macrolanglevenrisico binnen een pensioenfonds uniform verloopt via de dekkingsgraad, vinden we voor alle leeftijden ongeveer dezelfde procentuele verandering van de opgebouwde pensioeninkomens, die zowel positief als negatief kan zijn. Maar als we voor iedere leeftijdsgroep apart een inschatting maken, vinden we dat het effect voor
de jongeren een stuk groter is dan voor de ouderen. Premieovereenkomsten winnen aan populariteit en er wordt ook gesproken over de mogelijkheid om werknemers hun pensioen op te laten bouwen via persoonlijke pensioenpotjes. Dan kan men ook onderscheid maken tussen verschillende generaties bij het herverdelen van dit langlevenrisico. Zo is het bijvoorbeeld mogelijk om het risico van de alleroudsten te laten overnemen door de actieve deelnemers. In dit paper worden een aantal regels voor risicodeling geanalyseerd. De fondssamenstelling blijkt een grote invloed te hebben op de effecten van risicodelingsregels voor verschillende leeftijdsgroepen. Daarom moeten aanbieders van pensioenproducten of de sociale partners daar rekening mee kunnen houden wanneer ze beslissen hoe het langlevenrisico precies toegedeeld gaat worden.