De uitspraak “If people do buy a Lamborghini but know that they’ll end up just living on the state pension, that becomes their choice” van de Britse minister voor pensioenen Steve Webb, toont zowel de aantrekkingskracht als de gevaarlijke verleiding van een lump sum uitkering uit het opgebouwde pensioenkapitaal. Een lump sum is een eenmalige en significante uitkering uit het opgebouwde pensioenkapitaal. Het Nederlandse pensioenstelsel heeft als belangrijk kenmerk dat het kapitaal op de pensioendatum moet worden aangewend voor een levenslange pensioenuitkering. In beginsel is het niet mogelijkheid om een lump sum te ontvangen. Er zijn wel enkele uitzonderingen. Bijvoorbeeld de afkoop van een klein pensioen en de mogelijkheden die zelfstandigen of DGA’s hebben om hun ‘pensioen’ ineens op te nemen, bijvoorbeeld door de verkoop van het eigen bedrijf. In vrijwel alle andere landen bestaat wel de mogelijkheid voor werknemers om een vorm van lump sum op te nemen bij pensionering. Duidelijk voorbeeld is het Verenigd Koninkrijk, waar men blijkens bovenstaande uitspraak het prima vindt als gepensioneerden het kapitaal opnemen, consumeren en vervolgens terugvallen in inkomen tot het bestaansminimum aan toe, mits deze keuze bewust is gemaakt. In dit onderzoek bekijken we hoe andere landen omgaan met het instrument lump sum. Naast het Verenigd Koninkrijk analyseren we de situatie in Australië, Chili en Zweden. Daartoe bekijken we op hoofdlijnen de principes en filosofie van het betreffende pensioenstelsel waarna we bekijken wat de mogelijkheden zijn voor de opname van een lump sum en hoe daar door de deelnemers mee wordt omgegaan. We gebruiken deze buitenlandse ervaringen met oog op de Nederlandse context. Hiermee willen we een bijdrage leveren aan de bredere discussie die in Nederland speelt om deelnemers meer keuzevrijheid te geven. Aspect binnen die discussie is ook de mogelijkheid voor een (gedeeltelijke) lump sum.